Κασμάς

Γεννιόμαστε με έναν κασμά στο χέρι.  Σκάβουμε να βγούμε στο φως του κόσμου. Σκάβουμε στην νυχτικιά της μάνας μας να βρούμε την ρώγα που θα μάς ξεδιψάσει κι ας μην έχουμε κάνει ακόμα ένα βήμα. Ακόμα κι αν μας μεγαλώνουν στα πούπουλα ο κασμάς δεν φεύγει από το χέρι.

Στην διάρκεια της ζωής, άλλοι σκάβουν άμμο στην παραλία για να φτιάξουν κάστρα, άλλοι σκάβουν τον λάκκο του άλλου, άλλοι σκάβουν τον δικό τους λάκκο, άλλοι σκάβουν για το μεροκάματο, άλλοι σκάβουν για τον πλουμιστό θησαυρό, άλλοι για θεμέλια με όνειρο έναν δικό τους ουρανοξύστη, άλλοι σκάβουν γιατί τους είπαν ότι το σκάψιμο είναι καθήκον υπέρ όλου του συνόλου συμπεριλαμβανομένων και των φιλοτομαριστών και άλλοι απλά δεν γουστάρουν τίποτε από τα παραπάνω και σκάβουν για να ανοίξουν το δρόμο τους.

Τον δικό τους δρόμο. 

Μονόδρομος. 

Είναι μιας κατεύθυνσης και  όσοι τον ανοίγουν έχουν εξαντλήσει προ πολλού όλα τα πιθανά σενάρια άλλων κατευθύνσεων, έχουν κάνει αμέτρητους διαλόγους και έχουν εξαντλήσει σε πραγματικό πεδίο και επί χάρτου την χρήση του κασμά. Αν δεν μπορείτε να τους κατανοήσετε τουλάχιστον μην τους πρήζετε τα αρχίδια.