Η ζωή μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης δεν διαφέρει από τα καλλιστεία του ΑΝΤ1 εκτός από το ότι στην τηλεοπτική παραγωγή δεν έβλεπες τα βιτρινάτα κρέατα σε 1,000 φωτογραφικές παραλλαγές της φάτσας τους, πού πήγαν εκδρομή, τι μπιμπελό έχουν στο τραπεζάκι του καθιστικού και τι βρακιά έχουν απλωμένα στην απλώστρα. Πόσο μάλλον αν κλάνουν ή αν καθισμένες στην χέστρα έχουν μαζί κινητό, τάμπλετ και τι ήχους μπορεί να βγάζει ο πριν λίγο άψογος φωτογραφημένος κώλος τους.
Αν τελικά οι ζωές σας και οι φάτσες σας είναι τόσο μεγάλης σημασίας γιατί δεν ζείτε τον χρόνο αποκλειστικά με τις ζωές και τις φάτσες σας αλλά σπαταλάτε τόσο μεγάλης σημασίας "αντικείμενα" με το να προσπαθείτε να αποδείξετε ότι υπάρχετε μέσω διαδικτύου; Γιατί θέλετε την επιβεβαίωση του κοινού αν πραγματικά αξίζετε;
Βρωμάνε απίστευτη μοναξιά τα περισσότερα διαδικτυακά σπίτια που με μεγάλη επιμέλεια διακοσμούν οι χρήστες τους. Αντί μιας σκέψης μια κλεμμένη ατάκα άλλου μόνο και μόνο να μην απουσιάζεις από την ροή της "αρχικής σελίδας". Αντί μιας βόλτας στο πραγματικό φως, στιλαρισμένες φωτό με 50 κλικ μέχρι να βγει η κατάλληλη για να πεις "Υπάρχω κι εγώ".
"Υπάρχεις λες και ύστερα δεν υπάρχεις..."
Σε έχει πάρει ο καταιγισμός άλλων πλαστικών εαυτών, άλλων πλαστικών σκέψεων, άλλων πλαστικών κοπιαρισμένων ειδήσεων, άλλων πλαστικών συναισθημάτων, άλλων πλαστικών εαυτών.
Οι αποθήκες του μέλλοντος θα έχουν στοιβαγμένα ηλεκτρονικά αρχεία τρισεκατομμυρίων στιγμών δισεκατομμυρίων ανθρώπων που νόμισαν ότι η ζωή τους είναι τόσο σημαντική που θα έπρεπε να την καταγράψει η Ιστορία.
Η ιστορία έγινε άλμπουμ φωτογραφιών και λευκώματα μεσήλικων με παλιμπαιδίζουσα ευνουχισμένη εφηβεία. Χαμογελάστε, πάρτε πόζα, κάντε κλικ, και μοιραστείτε αυτά που νομίζετε ότι έγιναν αναμνήσεις σας.
Άραγε, να θυμάστε αύριο τι μέρα ήταν σήμερα στην πραγματική ζωή;
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου