Με φόρα

Κι όμως τότε δεν κρυώναμε. Αν και το χιόνι έμπαινε μέσα από τις γαλότσες, εισχωρούσε από το παντελόνι και τα πανωφόρια στις τυλιγμένες στα πόδια και στο κορμί εφημερίδες και έφτανε ο πάγος μέχρι το μεδούλι. 
Τα μάλλινα γάντια μετά από 10 λεπτά γινόταν δύο θήκες πάγου βάρους ενός κιλού το καθένα. Σκούφος και μαλλιά γινόταν ένα με το κρανίο και ένιωθες ότι φορούσες περικεφαλαία. Σε χτυπούσαν με πέτρα στο δόξα πατρί και αυτή εξοστρακιζόταν χωρίς να καταλάβεις τίποτε. 
Κι όμως τότε δεν κρυώναμε. 
Ούτε όταν μετά την κατάβαση με έλκηθρο, φύλλο τσίγκου ή πλαστική σκάφη έπεφτες σε βουναλάκι αφράτου χιονιού από ύψος 2 μέτρων. 
Κι όμως τότε δεν κρυώναμε κι ας τρώγαμε χιόνι για να ξεδιψάσουμε μετά από τις μεγάλες γλιστερές ανηφόρες μέχρι να βρούμε σημείο να πάρουμε φόρα. Ίσως γι' αυτό δεν κρυώναμε γιατί στόχος μας δεν ήταν να φτάσουμε ψηλά αλλά να γλιστρήσουμε με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ταχύτητα μέχρι τον πάτο. 
Και όποιος έφτανε πρώτος στον πάτο ήταν ο νικητής.